29 abril 2009

MMM - Beds are burning (Midnight oil)

MINUTOSMUSICALESMENSUALES

Out where the river broke
The bloodwood and the desert oak
Holden wrecks and boiling diesels
Steam in forty five degrees

The time has come
To say fair's fair
To pay the rent
To pay our share
The time has come
A fact's a fact
It belongs to them
Let's give it back

How can we dance when our earth is turning
How do we sleep while our beds are burning
How can we dance when our earth is turning
How do we sleep while our beds are burning

The time has come to say fairs fair
to pay the rent, now to pay our share

Four wheels scare the cockatoos
From Kintore East to Yuendemu
The western desert lives and breathes
In forty five degrees

The time has come
To say fair's fair
To pay the rent
To pay our share
The time has come
A fact's a fact
It belongs to them
Let's give it back

How can we dance when our earth is turning
How do we sleep while our beds are burning
How can we dance when our earth is turning
How do we sleep while our beds are burning

The time has come to say fair's fair
To pay the rent, now to pay our share
The time has come, a fact's a fact
It belongs to them, let's give it back

How can we dance when our earth is turning
How do we sleep while our beds are burning


24 abril 2009

El Blues de lo que pasa en mi escalera - Ferran Adriá





Ferran Adriá, de cuatro calles mal contadas más allá, dirección a la ciudad de al lado, pasa ahora mismo por ser el hospitalense más universal. Y como tantos otros de nuestras generaciones de la escalera, es un acérrimo defensor de su ciudad. Un retazo de la entrevista que le hicieron en hospi.cat:



És molta responsabilitat ser l’hospitalenc més universal?

Per a qualsevol persona que s’estimi la ciutat, com jo, és una responsabilitat. Ara bé, la porto amb tota la naturalitat i l’orgull del món.

Què hi ha de l’Hospitalet a la seva cuina?

Moltes coses, sens dubte: el gust per les tapes, pel caràcter més lúdic de l’acte de menjar, pels aliments autèntics, tota la meva infantesa, i aixó marca.

L’Hospitalet està farcit de bars i restaurants, ens en podries recomanar algún?

Qualsevol bar amb tapes andaluses. És màgic.

Les tapes es podrien considerar un plat típic de l’Hospitalet?

I tant! Hi ha llocs magnífics per menjar tapes. També m’agradaria destacar-ne el ritual del vermut dels diumenges. L’esperit d’aquest vermut m’ha influït molt. Es tracta sens dubte d’una forma de vida.

13 abril 2009

Al final del Camino


Producto para pasar el rato, que se aprovecha del Camino y en lo que se está conviertiendo para sacar unos cuantos gags, a veces peregrinos y a veces no. Recomendable para los que quieran hacer el Camino por primera vez o x años despues de la última vez que se pasaron por ahí y solo hayan oído o recuerden la versión más mística y trascendente. Todavía existe en alguna parte, doy fe.

Por lo demás, se pasa el rato de modo mas o menos entretenido, con alguna risa y alguna "lagrima", algún paraje conocido y un final esperado por todos. Puede incluso que os recuerde demasiado a otra película por el estilo...

05 abril 2009

El Blues de lo que pasa en mi escalera - Veinte años despues

Un tema de mi escalera (casi que de mi casa) que llevaba persiguiendo de hace meses. Ese equipo de colegio, invitado a dejar su casa cuando los que en un inicio te apoyan, desaparecen y vienen otros que no estan para estas historias, historias que personalmente pienso que dan prestigio a estas instituciones más allá de los numeritos que el deporte regional origina y los dineros que pueden costar.

Les echaba un ojo cuando me enteré que habían podido meter un equipo en Regional. De entrada, felicitar a los que lo consiguieron, pero tampoco me sorprendió el ya comentado "despido". Entonces, me empezaron a recordar a un equipo que se pateó por la Regional algunos años, unos con pena y otros rozando la gloria.

Tengo pendiente cmpletar la visita de este sábado con Mikina, y rememorar los tiempos del Gornal (Bellvitge, 20 años despues, aunque siguen entrenando en el Gornal) y sus posteriores visitas al Suspense de Camilo, con su clara, sus bravas y sus morros.

La visita sólo pudo ser de una parte del partido, pero como decía (aprox.) la canción de mi equipo, "se me encendieron los ojos, y mi juventud vino a mirar junto a mi". Y allí estaban, los 4 familiares de siempre, la musa del equipo, el entrenador más inmerso en las teóricas que en la realidad práctica, el Pedro José todo potencia, el Carlitos veloz, el Luis maestro, y el veterano Santos tratando de aportar todo lo que les falta a los pipiolos, que reciben más viajes de lo que tocan, que no encuentran ningún tipo de soporte arbitral del típico que no se atreve a impartir justicia como dicen los reglamentos y así se queda tranquilo, deambulando por la hierba artificial, esperando el final del partido y llevarse la pasta que saca.

Y premio especial de la casa para un entrenador contrario que, 20 años antes, a mi me hubiera sacado de quicio por parlanchín. Puede que algún balón cortado en velocidad le hubiera rebotado sin querer... Pero compenso la desagradable experiencia al encontrarme al presidente actual del Gornal, entidad en cuyo campo tantos años y tantos entrenamientos me he pegado, y que fue de los clásicos del Sta.Eulalia en mis tiempos. Su conversación me ayudó a terminar de posicionar a "mi equipo" 20 años después.

¿Y son tan semejantes? Sinceramente, sí. Ahora bien, no entraré en comparativas porque no iba a ser parcial y porque no se puede juzgar por media parte de partido un trabajo de años.

¿Volveré? Queda poca lliga para hacerlo y, tal como les fue la jornada, no sé si voy a encontrar un equipo motivado para una visita ilusionante. Eso sí, si tercia una jornada que termine con los morros y las bravas del Suspense, la motivación restante no es necesaria. Te tendré informado, Mikina.


Actualización post-partido tras escuchar la crónica de Radio L'Hospitalet: Nada de lo que pongo realmente me sorprende....

Acabó en empate a uno, con mosqueo del mister local, que parece ser abandonó el banquillo debido a la actitud de algunos jugadores propios, con tanganas típicas de derby de la zona de unos que pegan otros que reciben y un arbitro que mira, y con incidencia final del entrenador visitante, que necesitó asistencia al faltarle el aire. Realmente tampoco me sorprende tras ver su "reality" de la primera parte. Si a esa actividad frenética en 0-0 le añadimos que se pusieron por delante 0-1, poco más hay que explicar. Bueno, que igual 20 años antes, el aire le hubiera faltado de un balonazo de un central que se ponía más nervioso que 20 años despues...